ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΖΩΝΑΚΗΣ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΣΤΗ ΝΙΚΑΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ. Mεγάλωσα σε μια γειτονιά όπου κατά ένα μεγάλο ποσοστό οι άνθρωποι που έμεναν εκεί ήταν μετανάστες από τη Σμύρνη. Ήταν μια κανονική γειτονιά, με παιχνίδια στο δρόμο, με καλοκαίρια και χειμώνες, με φτώχειες. Την αγαπούσα, αλλά πάντα ήθελα να φύγω. Σαν τρελός. Δεν ήξερα, βέβαια, πού ήθελα να πάω.

ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑ ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΣ. Ήδη από 7 ετών ντυνόμουν με κοστούμια και γραβάτες. Τότε δεν είχα συνείδηση του τι έκανα, αλλά μεγαλώνοντας αυτό με φρίκαρε. Αν μου πατούσες το παπούτσι, μπορεί να έκλαιγα μισή ώρα επειδή με λέρωσες, ή αν μου έπιανες τα ρούχα, επειδή μου τσαλάκωνες την εικόνα.

ΟΦΕΙΛΩ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΩ “ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ” στην ηθοποιό Νέλλυ Γκίνη. Είμαστε μακρινοί συγγενείς. Κάποια στιγμή, εκεί γύρω στα 15, κλέβω το τηλέφωνό της από την ατζέντα της μητέρας μου και της τηλεφωνώ. Της λέω «Θέλω να γίνω τραγουδιστής». Μου λέει, «Μα εσύ δεν είσαι ο Γιώργος, της Κλειώς; Δεν είσαι πάρα πολύ μικρός;». Της είπα ψέματα. Τότε μου λέει πως θα με στείλει σε μια δασκάλα φωνητικής, η οποία θα έκρινε αν κάνω για τραγουδιστής ή όχι. “Μα, θέλω να γίνω και ηθοποιός” της λέω. “Ας το αυτό, πρώτα δες αν κάνεις για τραγουδιστής” απάντησε. Και πήγα στη δασκάλα έχοντας μαζί μου τον δικό μου πιανίστα, επειδή φοβόμουν ότι εκείνη δεν θα ήξερε τα τραγούδια που ήθελα να πω. Ήθελα πρώτα να πάω στο ωδείο και μετά στα μαγαζιά. Σαν να έχω σπουδάσει κάτι, δηλαδή.

ΕΠΙΑΣΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΛΥΚΕΙΟΥ, σε μια ταβέρνα που έβλεπα από το λεωφορείο στη διαδρομή για το σχολείο. Απλώς χτύπησα την πόρτα και ζήτησα δουλειά. Δούλευα το βράδυ και το πρωί πήγαινα σχολείο. Εφτά ημέρες την εβδομάδα. Στο σχολείο κοιμόμουν.

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ, ΔΕΝ ΕΔΙΝΑΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΜΟΥ. Αδιαφορούσαν. Την πρώτη φορά που είχα πιάσει δουλειά ως τραγουδιστής πήγα στη μάνα μου. Σιδέρωνε εκείνη την ώρα, ο πατέρας μου διάβαζε εφημερίδα. Τους λέω «Έγινα τραγουδιστής». Δεν απάντησαν. Δεν το καταλάβαιναν τότε. Κανείς στην οικογένεια δεν είχε ασχοληθεί με το τραγούδι, την υποκριτική, το θέατρο, τα εικαστικά, Όλο αυτό τους ήταν άγνωστο. Μόλις τους το είπα έμειναν …παγωτό. Δεν το έκαναν από κακία. Εξάλλου, από την πρώτη ημέρα που ξεκίνησα να τραγουδάω πια επαγγελματικά, ήταν μαζί μου.

ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ στην εμφάνισή μου. Είναι όμως θέμα της στιγμής. Δεν αισθάνομαι ότι οι λεπτομέρειες αυτές είναι κάτι ξένο από μένα. Αν το ένιωθα, θα τις είχα αφαιρέσει την ίδια στιγμή. Κάποιος φίλος μου είπε πως είμαι faux νάρκισσος και fauxεκκεντρικός.

ΕΙΜΑΙ 40 ΧΡΟΝΩΝ. Πολλές φορές έχω την εντύπωση ότι είμαι μεγαλύτερος από την ηλικία μου, επειδή είμαι πολλά χρόνια στο κουρμπέτι.

ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ το Θέλω να Γυρίσω στα Παλιά με τους Going Through, ήμουν κλεισμένος στο σπίτι μου και στον εαυτό μου. Αυτή η φάση κράτησε από το 1999 έως το 2003. Έβριζα τους πάντες, μου έφταιγαν τα πάντα. Ήθελα να απαρνηθώ όλο αυτό που ήμουν. Μόλις άρχισε να παίρνει μορφή αυτή η άρνηση όμως, τότε αποφάσισα πως ήθελα να ξαναγυρίσω σ’ εκείνο που είχα.

ΤO 2000 ΜΕ ΣΥΝΕΛΑΒΑΝ ΓΙΑ ΜΙΣΟ ΤΣΙΓΑΡΟ. Ήμουν 26 χρόνων. Αυτή η ιστορία έχει να κάνει περισσότερο με την υποκρισία που μας διακατέχει ως Έλληνες και λιγότερο με την «ουσία» των πραγμάτων.

ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΩΡΑΙΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ που μου έχουν δώσει στη δουλειά είναι πως “η νύχτα γεννάει”. Έχει μια σταδιακή κλιμάκωση, μια κορύφωση, δηλαδή. Αν είμαι άξιος να συμβουλέψω κι εγώ έναν νέο τραγουδιστή, θα του έλεγα “Μην το δίνεις, αγάπη μου, από την ώρα που βγαίνεις. Δώσ’ το σιγά σιγά, μέχρι να κορυφωθεί. Να έχει αρχή μέση και τέλος.”

ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ που μπορούν να τραγουδούν όλη νύχτα, παίρνοντας ενέργεια από έναν άνθρωπο. Μπορώ να πάρω μια σάλα μαζί μου, έχοντας, ας πούμε, εσένα από κάτω, επειδή έχω αντιληφθεί ότι καταλαβαίνεις τι λέω εκείνη την ώρα που τραγουδάω. Γιατί έχω και το χάρισμα ή το ελάττωμα να καίγομαι μαζί με τον κόσμο. Δεν είμαι από αυτούς που βλέπουν τηλεόραση στο καμαρίνι και μετά βγαίνουν να τραγουδήσουν.

ΜΕ ΓΟΗΤΕΥΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ που οι άνθρωποι στις τέσσερις και μισή το πρωί έχουν σπάσει τα κλισέ τους, τα δεδομένα τους. Συμβαίνει άπειρες φορές πελάτες να τηλεφωνούν την επόμενη ημέρα στους συνεργάτες μου και να λένε «Πες στον Γιώργο ότι ζητάμε συγγνώμη, δεν είμαστε έτσι, αλλά κάθε φορά που πάμε στον Μαζωνάκη, χάνουμε την μπάλα».

ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ ΜΑΓΑΖΙΑ έχει αλλάξει. Θα έλεγα προς το καλύτερο. Παλιότερα, κάποιοι πίστευαν στο «σε πληρώνω, άρα πρέπει να κάνεις τούμπες». Ή έβριζαν, γιατί, ας πούμε, δεν ήξερες κάποιο τραγούδι.

ΚΑΝΩ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΑΙ. Μαζευόμαστε στο σπίτι αργά το βράδυ ακούγοντας τραγούδια – από την Αράχνη του Μάλαμα μέχρι το Τότε της Στανίση. Έχει ο καθένας μπροστά του από ένα ipad ή ένα λάπτοπ και λέει, «Θα σου βάλω τώρα αυτό το τραγούδι, άκου». Έτσι προέκυψε και η διασκευή του Βαριά Ποτά – Βαριά Τσιγάρα που θα βάλουμε στο νέο μου άλμπουμ. Όλο το βράδυ τραγουδάμε, χορεύουμε, και συχνά σιωπάμε και θλιβόμαστε. Λίγοι άνθρωποι ζουν έτσι. Γι’ αυτό και νιώθω ευλογημένος κι ευτυχισμένος. Με τα προβλήματά μου, φυσικά.

ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΕΧΩ ΛΥΜΕΝΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ. Το έχω λύσει από μικρό παιδί. Με απασχολούν τα συναισθηματικά μου. Τα υπαρξιακά μου. Ο μεγαλύτερος αγώνας είναι η συμφιλίωση με το μέσα μας, τον ίδιο μας τον εαυτό. Ν’ αγαπήσεις τα λάθη σου, τα πάθη σου, δηλαδή. Τη μαϊμού που μιλάει στο μυαλό σου συνέχεια. Αυτό το μπούρου-μπούρου. Που ρωτάει συνέχεια «γιατί», σα μικρό παιδί.

ΙΣΩΣ ΝΑ ΕΧΩ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΟ ΜΕΣΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ. Μέχρι τώρα το έργο που έχω δει είναι περίεργο. Σίγουρα στενάχωρο. Όμως μήπως μέσα από αυτή τη στεναχώρια γεννιέται η χαρά; Άλλωστε στη ζωή είμαστε παρατηρητές. Πρέπει να βλέπουμε τι θέλει να μας πει κάθε φορά.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΤΙ που νομίζεις πως θέλεις, σημαίνει πως δεν το θέλεις πραγματικά. Καμιά φορά σκέφτομαι, “Γιατί, Γιώργο δεν έχεις μια σχέση;” Γιατί μάλλον δεν το ήθελα. Οι σχέσεις είναι κάτι πολύ δύσκολο και πόσω μάλλον για μένα. Είναι τεχνικά δύσκολο να έρθει να μου πει ένας άνθρωπος «Θέλω να είμαι μαζί σου». Είμαι πάντα προφυλασσόμενος, όχι από μπόντιγκαρντς, αλλά από τον τρόπο ζωής μου.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ο Γιώργος Μαζωνάκης γεννήθηκε στη Νίκαια. Ξεκίνησε να τραγουδά επαγγελματικά από το σχολείο. Βρέθηκε στην Πάτρα αμέσως μετά. Είχε πάει για λίγες ημέρες κι έμεινε για τρία χρόνια. Εκεί εξελίχθηκε σε τοπικό μύθο. Εκείνη την περίοδο γνωρίζει και τον Νίκο Μουρατίδη, ως τον υπεύθυνο της εταιρίας Polygram. Το άλμπουμ του Με τα Μάτια Να το Λες (1993) ήταν η πρώτη του μεγάλη επιτυχία, με τραγούδια όπως Ανήκω Σε Μένα και το Μη Μου Ζητάς. Από το 2003 ξεκίνησε η φάση της «δεύτερης ακμής του» χάρη στις επιτυχίες του Φοίβου. Το νέο του άλμπουμ λέγεται Λείπει Πάλι ο Θεός (Heaven). Έχουν ήδη ξεχωρίσει το ομώνυμο τραγούδι, το Μην Πας Πουθενά και το Εγώ Αγαπάω Αναρχικά. Στις 7 Δεκεμβρίου η πρεμιέρα του στο άρτι αφιχθέν «Φωταέριο» στο Γκάζι μαζί με τον Νίκο Κουρκούλη.

madamefigaro.gr