5 στιγμές που εύχομαι να ήμουν άντρας και όχι γυναίκα

Είναι αυτοί και είμαστε κι εμείς. Πλαστήκαμε για να ζούμε μαζί ή μήπως για να συγκρινόμαστε διαρκώς (αν και μάταια); Όσο κι αν δεν θέλω να πέφτω σε υπαρξιακές αντιπαραβολές (αυτοί πάνε στρατιώτες αλλά εμείς ρυτιδιάζουμε γρηγορότερα κλπ κλπ), οι καθημερινές συνήθειες και των δύο μου δίνουν μερικές αφορμές να το ζηλέψω το ισχυρό φύλο…

Ιδού οι 5 στιγμές που εύχομαι να ήμουν άντρας.

1. Η εύκολη μέρα από το πρωί φαίνεται
Τη στιγμή που ξεκινάω το μακιγιάζ της ημέρας, το οποίο στην καλύτερη και αν στοχεύω σε ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα θέλει ένα 20λεπτο. Ο αγαπημένος μου έχει απλά να ξυριστεί… Πόσο πιο γρήγορο/εύκολο και χωρίς απαιτήσεις καλλιτεχνικής/δημιουργικής φλέβας ή ειδικών δεξιοτήτων είναι το ξύρισμα; Πόσες γκριμάτσες και αεροπλανικές χειρονομίες χρειάζεται να κάνω μπροστά στο μεγεθυντικό καθρέφτη για να εφαρμόσω τη μάσκαρα και πόσο εύκολα ξυρίζεται μπροστά στο καθρέφτη ο ακατανόμαστος; Τώρα δε η τεχνολογία και οι εξελίξεις στο τομέα των ξυριστικών τον ευνοούν ακόμα περισσότερο! 


2. Γυμναστικές αποδείξεις
Τη στιγμή που επιστρέφω στα αποδυτήρια του γυμναστηρίου μετά από τα όργανα/αερόβια/zumba και το θέαμά μου με κάνει να εύχομαι να είχα κομμωτή/μακιγιέρ μαζί μου. Οι άντρες έχουν μπροστά τους ένα πεντάλεπτο λούσιμο ή/και ξύρισμα, το οποίο θα κάνουν πανεύκολα μπροστά στον καθρέφτη

3. Διασκεδαστικές λεπτομέρειες
Τη στιγμή που πρέπει να μεταλλαχθώ σε γοητευτική ύπαρξη που βγαίνει βραδυνή έξοδο/πάει σε πάρτυ/δεξίωση/γάμο κλπ όταν έχει προηγηθεί πολύωρη εργασία/παιδικό πάρτυ/μαγείρεμα/δουλειές σπιτιού. Ο σύντροφος θέλει ένα καλό ξύρισμα  κι ένα σιδερωμένο πουκάμισο και αμέσως μετά μπορεί να ξεκινήσει να επαναλαμβάνει τον εκνευριστικό ψαλμό «αργείς πολύ;» Εγώ για να διασκεδάσω ένα βράδυ πρέπει να πληρώσω πρώτα ένα πανάκριβο τίμημα. Μιλάω για το απαραίτητο ρεκτιφιέ εφ’όλης της ύλης με top επαγγελματίες κι ανάλογο κόστος ή έστω ένα οικονομικότερο DIY beaute μαραθώνιο που περιλαμβάνει από αποτρίχωση σε διάφορες επιφάνειες και απολέπιση με λούφα μέχρι μπούκλες, μακιγιάζ, μανικιούρ, πεντικιούρ και λίγα λέω.

4. Social έπος
Τη στιγμή του selfie. Διότι εγώ πρέπει να βγάλω 502 λήψεις, να τσεκάρω 1002 παράμετρους και να συντρέξουν ειδικές συνθήκες (το φως, η οπτική γωνία της λήψης, η εμπειρία του φωτογράφου, το βάθος πεδίου και το shutter speed, ο αέρας που φυσούσε το κάθε νανο-δευτερόλεπτο των 520 λήψεων) και στη συνέχεια να ελέγξω δόντια, μαλλιά, κοιλιά, περιφέρεια, τσουλούφια, ντεκολτέ (να φαίνονται όσο πρέπει και όπως πρέπει), να διαγράψω τις χειρότερες, να καταλήξω στις καλύτερες, να επιλέξω τη μία ικανοποιητική (αν υπάρχει) από τις φιναλίστ, να την περάσω από τα αγαπημένα μου φίλτρα και apps. Η απλή αυτή διαδικασία, που αν ήταν δουλειά θα χρέωνα 5 εργατοώρες, γίνεται κάθε φορά που θέλω να μοιραστώ την αγαπημένη στιγμή μου, αλλά ο φίλος-άντρας έχει κάνει προ πολλού ένα κλικ μπροστά στο (προφανώς καλοξυρισμένο) ανφάς του, έχει ανεβάσει παντού το ενσταντανέ, και περνά το χρόνο του με κάτι σαφώς πιο ευχάριστο.

5. Kανένα ακόμα ποτηράκι
Τη στιγμή που πρέπει να τσεκάρω το κραγιόν και την κατάσταση του πάνω στα χείλη μου μετά από ένα απλό ποτηράκι κρασί ή τρεις γουλιές κοκτέιλ… Ο διπλανός μου (πως τον είπαμε; ούτε να τον ξέρω δεν θέλω κάτι τέτοιες ώρες) απολαμβάνει το ποτό του όμως εγώ ούτε να διασκεδάσω χωρίς 2-3 επισκέψεις στην τουαλέτα για το λεγόμενο φρεσκάρισμα δεν μπορώ…