Κάνεις σαν… τη μάνα σου! Μήπως τελικά, έχει δίκιο;

Είναι η σχέση μου ίδια με εκείνη των γονιών μου;

Απαντά η ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας ειδική σε ζητήματα σχέσεων  Barbara De Angelis.

Οι περισσότεροι άνθρωποι απαντούν σ’ αυτή την ερώτηση μ’ ένα βροντερό “όχι!” Πολύ ωραία. Και τι κάνεις για να εξασφαλίσεις ότι δε θα γίνουν έτσι τα πράγματα; Ποιες άλλες επιδράσεις είχες στην πραγματικότητα σχετικά με τον έρωτα και το σεξ; Η απάντη­ση είναι ότι ίσως δεν είχες καμιά! Συναντώ αυτή την περίπτωση ξα­νά και ξανά στα σεμινάριά μου. Με πλησιάζει κάποιος και μου πα­ραπονιέται για το πόσο απαίσιοι ήταν οι γονείς του και ότι αυτός δε θέλει με τίποτε να γίνει σαν κι εκείνους. Όμως όταν τον ρωτάω πώς σκοπεύει να αποφύγει να επαναλάβει τα λάθη των γονιών του, με κοιτάζει με βλέμμα κενό- δεν έχει να μου δώσει καμιά απάντηση.

Θα σου δώσω εδώ κάποια παραδείγματα ανθρώπων που, παρ’ όλο που δεν το ήθελαν, όταν μεγάλωσαν λειτουργούσαν στις σχέ­σεις τους ακριβώς όπως λειτουργούσαν οι γονείς τους στη δική τους. Δες αν μπορείς να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου μέσα στις περιγρα­φές που έδωσαν τρεις πελάτες μου για τα παιδικά τους χρόνια:

Φίλιπ: “Ο πατέρας μου ήταν αυταρχικός και μιλούσε ελάχιστα. Ποτέ δε μας είπε ότι μας αγαπάει, ούτε καν ότι είναι περήφανος

μας. Αν κάναμε κάποιο λάθος, άνοιγαν οι ασκοί του Αιόλου. Αν τα καταφέρναμε σε κάτι, δεν έλεγε τίποτε. Δε θυμάμαι να άγγιξε ποτέ τη μητέρα μου με αγάπη. Δεν μπορώ φανταστώ τους δυο τους να κάνουν έρωτα. Βαθιά μέσα μου, υποθέτω ότι ξέρω πως ο πατέρας μου μ’ αγαπούσε και ότι αγαπούσε και τη μητέρα μου. Αλλά ο τρό­πος που είχε για να δείχνει την αγάπη του ήταν μάλλον παράξενος.

Τώρα που είμαι κι εγώ παντρεμένος, δεν ξέρω πώς στην ευχή εγινε και δυσκολεύομαι να εκφράσω τα συναισθήματά μου στη γυ­ναίκα μου. Το απεχθάνομαι αυτό. Είχα ορκιστεί να μη φερθώ ποτέ σε καμιά γυναίκα με τον τρόπο που φερόταν ο πατέρας μου στη μη­τέρα μου. Κι όμως, η γυναίκα μου μου λέει ότι δεν μπορεί να με πλη­σιάσει, ότι δεν ξέρει πώς νιώθω. Παρατηρώντας τον εαυτό μου, βλέπω ότι κάποιες φορές είμαι ακριβώς σαν τον πατέρα μου. Από κείνον έμαθα πώς να μην αισθάνομαι. Και ένα μέρος του εαυτού μου τον μισεί γι’ αυτό”.

Μέριλιν: “Η μαμά μου πάντα θυσιαζόταν για όλους τους άλ­λους. Ό,τι και αν γινόταν, εκείνη ούτε θύμωνε ούτε κάκιωνε. Έ- κλαιγε πολύ, βέβαια, αλλά ούτε μια φορά δεν εξοργίστηκε. Όλοι μου οι φίλοι ήθελαν να την έχουν μαμά κι εγώ ήμουν περήφανη για κείνη. Αλλά τώρα, κοιτάζοντας πίσω, συνειδητοποιώ ότι ποτέ δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό της. Ακόμα και όταν έμαθε ότι ο μπα­μπάς την απατούσε, ακόμα και όταν εκείνος έφυγε τελικά, δεν είπε ποτέ ούτε μια λέξη εναντίον του. Όταν ήμουν μικρή νόμιζα ότι ήταν ένας άγγελος, όμως τώρα θυμώνω μαζί της που ήταν τόσο αδύναμη.

Το πρόβλημα είναι ότι μερικές φορές είμαι ίδια μ’ εκείνη. Φο­βάμαι ότι αν φανώ πολύ διεκδικητική ή αν θυμώσω, οι άντρες θα με πουν καταπιεστική ή θα φύγουν. Λέω στον εαυτό μου ξανά και ξα­νά να μην αφήνομαι να καταδυναστεύομαι από τους άντρες με τους οποίους φτιάχνω σχέσεις. Αλλά όταν έρχεται η ώρα να υψώσω το ανάστημά μου, γίνομαι η καλή, γλυκιά Μέριλιν, ακριβώς όπως η μα­μά μου. Δε μου αρέσει καθόλου το μέρος του εαυτό μου που γίνεται ίδιο μ’ εκείνη, προσπαθώντας διαρκώς να είναι το καλό κοριτσάκι”.

Χονάν: “Στο σπίτι μας ποτέ κανείς δε μιλούσε για εκείνα που πραγματικά συνέβαιναν. Εξωτερικά δίναμε την εικόνα της ιδανικής οικογένειας. Αλλά στην πραγματικότητα η κατάσταση ήταν απαί­σια. Ο πατέρας ήταν αλκοολικός, όμως δεν το παραδεχόταν, και κανένας δεν τολμούσε να ανοίξει κουβέντα για το γεγονός ότι έπι­νε. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου τσακωνόταν συνεχώς μαζί του, τα έκανε μούσκεμα στο σχολείο και είχε μπλεξίματα με την αστυνομία. Αλλά υπήρχε ο άγραφος νόμος να μη μιλάει κανείς γι’ αυτά. Ζού- σαμε σ’ έναν κόσμο γεμάτο από ψέμα.

Τώρα η κοπέλα μου παραπονιέται ότι δεν ενδιαφέρομαι αρκε­τά να συζητήσω τα προβλήματα της σχέσης μας. Ισχυρίζεται ότι φέρομαι σαν να μη συμβαίνει τίποτε και ότι την κάνω να νιώθει ότι δημιουργεί προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Ίσως να έχει δίκιο. Ίσως ακόμα φοβάμαι ότι αν πω: “Ε, κάτι δεν πάει καλά εδώ!” θα με βάλουν τιμωρία, όπως τότε που ήμουν μικρός”.

Οι γονείς σου σου δίδαξαν ασυνείδητα κάποια συγκεκριμένη στάση απέναντι στις σχέσεις.

Τελικά το ζήτημα καταλήγει σε σένα. Έχεις την ελευθερία να επιλέξεις αν θέλεις ή δε θέλεις να φτιάξεις μια σχέση. Έχεις επίσης την ελευθερία να επιλέξεις να μάθεις πώς να φτιάξεις μια επιτυχη­μένη σχέση.

Αν οι σχέσεις σου δε λειτουργούν όπως θα ήθελες, η ευθύνη εί­ναι δική σου. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις τους γονείς σου, τους ε­ρωτικούς σου συντρόφους ή την κοινωνία που δε σε δίδαξε. Είσαι ο μόνος που έχει τη δύναμη να κάνει κάτι για τη ζωή του. Ο έρωτας και η αγάπη είναι δική σου υπόθεση.

 

boro.gr

Αν σας άρεσε το άρθρο, κάντε “Like” στην σελίδα μας στo Facebook και θα έχετε άμεση ενημέρωση για κάθε νέα μας δημοσίευση.

Εκπτώσεις έως -60% στο:http://shop.palettino.gr/