Απίστευτες αποκαλύψεις της Παπαδήμα για τον Μποσταντζόγλου

Η ηθοποιός μίλησε για την μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισε και ταλαιπωρήθηκε. «Με ταλαιπώρησε πάρα πολύ η οικογένεια μου και είναι κάτι που το φέρω βαρέως. Η μάνα μου ακόμα ζει. Έχω τη σχέση της δυνατής που φροντίζει τους αδύνατους, είχα πάντα αυτόν το ρόλο. Έχω δυο αδέρφια, δίδυμα. Όλοι στηρίζονται πάνω σε μένα. Νιώθω ένα βάρος, ένα φορτίο από εκεί, συναισθηματικά πιο πολύ. Όχι οικονομικής φύσης. Κατάλοιπα του παρελθόντος από την παιδική μου ηλικία, από τα οποία έχω ταλαιπωρηθεί για χρόνια στη ζωή μου. Με τον Γιάννη χρειάστηκαν χρόνια για να καταλάβει ο ένας το χαρακτήρα του άλλου, για να συμβιβαστεί, αλλά και να τον εκτιμήσει» τόνισε στο Λοιπόν.

-Παρ’ όλα αυτά, επιμείνατε στη σχέση σας.

«Επιμείναμε, ναι. Μπορώ να πω ότι εκείνος επέμεινε πιο πολύ, είναι πολύ πεισματάρης. Θυμάμαι κάποτε που ήμασταν στα πολύ άσχημα μας, κάτι που συζητιόταν τότε, μου έστειλε του Αγίου Βαλεντίνου λίγα λουλούδια και μου γράφει στην κάρτα: «Η αγάπη σου». Τότε ήμασταν τσακωμένοι, δεν μιλούσαμε. Ήταν ό,τι ωραιότερο μου έχουν γράψει ποτέ. Πρέπει να είναι τσακωμένος για να τα κάνει, όταν είμαστε καλά, δεν έχει, δεν κάνει, το ξέχασε…Όταν φοβάται ότι κάπου αλλού ξενοκοιτάω… «η αγάπη σου».

– Ξενοκοιτάς;

«Δεν ξενοκοιτάω. Οι άντρες με ερωτεύτηκαν, με ήθελαν, αλλά ήμουν πολύ προσεκτική στις επιλογές μου. Ο Γιάννης είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, δεν μπορείς να τον βάλεις εύκολα στην άκρη. Με παίρνουν φίλοι και μου λένε; «Δήμητρα, σε θέλει “αυτός” κι “εκείνος”, ρωτάνε συνέχεια για σένα, που είναι ο “κάποιος”, με ονόματα κι εγώ λέω: «Γιάννης δεύτερος δεν υπάρχει». Δεν μπήκα ποτέ στον πειρασμό, ούτε την εποχή που ήμασταν σε άσχημη κατάσταση και είχαμε χωρίσει, αλλά ποτέ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν υπήρχε εποχή που δεν μιλάγαμε και που δεν θα ερχόταν στο σπίτι, πάντα εδώ ήταν. Γύρω στα 2 χρόνια περάσαμε μια φοβερή «τσίτα» και τώρα χωριστά μένουμε, αλλά είμαστε μια χαρά. Είναι επίμονος ο Γιάννης.»

 -Γι αυτό που λες δίνει την εντύπωση ότι έκανε» «αγώνα δρόμου».

«Βέβαια, πάντα αγώνας δρόμου ήταν η ζωή μου, αλλά έχει και τα ωραία του, διαφορετικά πώς θα έγραφα αυτό το βιβλίο που έγραψα τώρα. Τον αγαπάω τον Γιάννη. Δεν μπορώ να τον βλέπω απ-ριποίητο και να δίνει το δικαίωμα. Δεν μου αρέσει να παριστάνει τον κακομοίρη, με αυτό τρελαίνομαι, αφού δεν είναι, είναι ένας μεγαλοαστός του κερατά, έτσι έχει μεγαλώσει. Τι παριστάνει το παιδί του λαού; Αφού δεν είναι, ενώ εγώ είμαι. Ο πατέρας μου είχε μπακάλικο. Τον Γιάννη τον πήρε λίγο από κάτω γιατί με τα οικονομικά του τα έκανε «σαλάτα», εκείνη την εποχή τον είχα αφήσει, δεν μπορούσα πια να επέμβω, τόσο πολύ με είχε εκνευρίσει με τις βλακείες που έκανε. Απείχα για να ξεκουραστώ, να μην τρελαθώ. Τώρα ταλαιπωρείται με αυτό.»

– Αν μένατε μαζί, θα ήταν ευκολότερα τα πράγματα;

«Όχι, δεν μπορούμε να μείνουμε μαζί. Είμαι ήρεμη και ήσυχη, θέλω τους χρόνους μου, το χώρο μου. Εκείνος με ταλαιπωρεί όπως κι εγώ με το «Μη Γιάννη εκείνο, μη το άλλο…». Τώρα, που είμαστε έτσι, είμαστε μια χαρά.»