Διακοπές στα 10, στα 20, στα 30, στα 40
Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω πότε ακριβώς οι διακοπές έγιναν “διακοπές” και έπαψαν να είναι κάτι πιο αόριστο, πιο περιφραστικό και πιο ομιχλώδες, όπως το “θα φύγουμε λίγες μέρες, να κάνει και το παιδί τα μπάνια του”.
Διακοπές στα 10
Στα δέκα μου, καλοκαίρι για μένα σήμαινε ένα μεγάλο διάστημα αεργίας, που το περνούσα αλητεύοντας μες στο σπίτι ή στη γειτονιά, με ποδηλατάδες και ατέλειωτα παιχνίδια, που τα διέκοπταν οι μακρόσυρτες φωνές των μανάδων από τα μπαλκόνια, (“Γιωργάκηηηηη – Μαρία, Κώστα, Κάλλια κ.λπ – μαζέψου, δέκα πάει η ώρα”) και η μυρωδιά του αυγού και της τηγανιτής πατάτας. Εναλλακτικά, οι διακοπές μου ήταν δεκαπέντε μέρες για μπάνια σε κάποιο νοικιασμένο δωμάτιο στο εξωτικό Γύθειο (σ.σ. η πλησιέστερη θάλασσα στο σπίτι μας, σε ακτίνα χιλιομέτρων), που τις περνούσα ολημερίς στην παραλία και μαύριζα τόσο ώστε άλλαζα δυό φορές δέρμα. Ή, μια ενήλικη εβδομάδα “χωρίς μαμά- μπαμπά” στο σπίτι του θείου, στο Μιστρά, όπου η μεγαλύτερη ατραξιόν ήταν να πας το πρωί στην πηγή και να κουβαλήσεις “φρέσκο νερό” στο σπίτι, με την νταμιτζάνα. Δεν ήταν τίποτα, παρά μόνο ένα γλυκό, ατέλειωτο dolcefarniente – αυτό ακριβώς το “τίποτα” που ονειρεύομαι μέχρι σήμερα…
Βαλίτσα διακοπών: Μίκυ Μάους. Tα άλλα τα κουβαλούσε η μαμά.
Προορισμός: το πλησιέστερο “rooms to let” ή το σπίτι της γιαγιάς στο νησί/χωριό/κατσάβραχο.
Φράση- κλειδί: “Έκανα 30 και έφαγα 20” (μπάνια- παγωτά). Ή και το ανάποδο.
Φράση – απειλή: “Κλείσε τα μάτια σου και κοιμήσου”. (Το μεσημέρι, δηλαδή την ώρα που οι μεγάλοι ησύχαζαν κι εσύ τσάκιζες τα κόμικς… ) “Άνοιξε και κανά βιβλίο, να κάνεις καμιά επανάληψη στην αριθμητική”, Ναι, καλά…)
Διακοπές στα 20
Στα 20, αν ήσουν φοιτητής και άφραγκος ή απλά άφραγκος οι διακοπές ήταν ακόμα κάτι σαν την Αφρική – μια χώρα μακρινή, θερμή, υγρή και γεμάτη υποσχέσεις.
Το καλοκαίρι, τότε ήταν παρέα, σακίδιο στην πλάτη, εισιτήρια-ρεφενέ, ανελέητο bar hopping πάνω σε πλοία-σκυλοπνίχτες (12 ώρες κατάστρωμα, ως την Αμοργό, ακόμα το θυμάμαι… ), τάβλι και χαρτιά, ύπνος σε camping ή σε φτηνά, νοικιασμένα δωμάτια, όπου σου άλλαζαν σεντόνια μια φορά την βδομάδα.
Έτρωγες μια φορά την ημέρα (σ.σ. αλλιώς δεν έφτανε το budget), έκανες μπάνιο μετά τις δύο (με μια πετσέτα, δεν χρειαζόσουν ξαπλώστρα ή ομπρέλα, ο ήλιος δεν έκαιγε), έπινες cocktails στο happy hour και ζούσες αιφνίδιους έρωτες στην παραλιακή, παρακμιακή ντίσκο, τους οποίους συνήθως ξεχνούσες, όταν ξυπνούσες – και ξενέρωνες – το επόμενο πρωί. Κινητά δεν υπήρχαν, απ’ το σπίτι γκρίνιαζαν όταν χανόσουν (σ.σ. “παίρνε ένα τηλέφωνο παιδάκι μου να ξέρουμε ότι ζεις…”), σεξ έκανες όποτε έλειπαν οι άλλοι από το δωμάτιο και η ζωή ήταν ανάλαφρη και ροζ, σαν εκείνη την μαγική ανατολή που είδες μια φορά όταν ξέμεινες με το sleeping bag στην παραλία, περιμένοντας το καράβι. Και δεν θα ξεχάσεις. Ποτέ.
Βαλίτσα (σακίδιο- sleeping bag) διακοπών: Μαγιό, παρεό, τζιν, σορτς, αθλητικό φανελάκι με logo “Νο problem”, μακό, τρία βρακιά, σαγιονάρες, εσπαντρίγιες, πετσέτα, αντιηλιακό, προφυλακτικά.
Προορισμός: το ΝΗΣΙ. ‘Οποιοδήποτε νησί, αλλά κυρίως η μαγική Καλοκαιρινή Χώρα των Κυκλάδων.
Φράση κλειδί: “Τι ζώδιο είσαι;”, “Θα τα πούμε τον Σεπτέμβρη”, “Δεν είμαι μεθυσμένη, μόνο λίγο ζαλισμένη” (Ναι, καλά… ).
Φράση απειλή: “Μας τελείωσαν τα λεφτά, πάρε τη μάνα σου να μας στείλει…”.
Διακοπές στα 30
Στα 30, αν τα πράγματα είχαν πάει όπως πάνε συνήθως τα πράγματα, είχες ήδη ένα μόνιμο ταίρι/αγάπη/ σύντροφο/σύζυγο και κάνατε “οργανωμένες διακοπές” σε δίκλινο, σε ξενοδοχείο με πισίνα και όλα τα facilities, πιθανότατα και με ημιδιατροφή (για να μην πολυβγαίνετε από το δωμάτιο). Διακοπές τότε, σήμαινε “προσεκτικός σχεδιασμός” και booking ahead, πλοία, αεροπλάνα, βαλίτσες, (γεμάτες με μπουκαλάκια από καλλυντικά, σίδερο διακοπών, δαντελένια εσώρουχα και 18 εκατομμύρια εναλλακτικά outfits – άλλο που την έβγαζες μονίμως με το ίδιο μαγιό, ένα μακό και ένα παλιό τζιν…), επίσκεψη σε μουσεία και αξιοθέατα, ρομάντζες στο ηλιοβασίλεμα, βόλτες χεράκι-χεράκι στην παραλία, φαγητό – με μπουκάλι κρασί – σε εστιατόριο και επιστροφή στο δωμάτιο νωρίς για μπούνγκα μπούνγκα Στη βδομάδα πάνω έπληττες του θανατά, αλλά τουλάχιστον έφταιγε ο έρωτας.
Bαλίτσα διακοπών: Ασήκωτη.
Προορισμός: Η Σαντορίνη, η Μύκονος, τα Χανιά, η Ζάκυνθος, το Μπαλί και γενικά οποιοδήποτε – έστω και ελάχιστα ρομαντικό- μέρος στην Ελλάδα ή τον κόσμο.
Φράση κλειδί: “Πήρες τηλέφωνο για να επιβεβαιώσεις την κράτηση;” “Πήρα” (Ναι, καλά…).
Φράση- απειλή: “Απεργούν οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας”. Α, ναι και το “πρέπει να μιλήσουμε για τη σχέση μας…”.
Διακοπές στα 40
Σε αυτή την κατηγορία (που ξεκινούσε και από τα 35+), υπήρχε συνήθως στο πλάνο ένα μικρό παιδί. Ή και δύο. Που σήμαινε ότι έφευγες για διακοπές με το αυτοκίνητο (συνέφερε περισσότερο, οικονομικά) και “κάπου κοντά στο σπίτι μήπως χρειαστεί τίποτα το παιδί” – κάτι πρακτικά αδύνατο, μιας και ό,τι θα μπορούσε να χρειαστεί το παιδί, (εκτός από ένα ελικόπτερο) το είχες ήδη φορτώσει στο αυτοκίνητο.
Το πρόβλημα που ανέκυπτε ήταν ότι μιας και ο χώρος ενός κανονικού αυτοκινήτου είναι πεπερασμένος, δίπλα στο καθισματάκι, το παρκοκρέβατο, το καρότσι, τα παιχνίδια, τα μπιμπερό, τον βραστήρια, τα πιατάκια, τα κουπάκια, τα μπρατσάκια, τα κουβαδάκια, την τσάντα χειρός με τις πάνες, τα μωρομάντιλα, τα παγουρίνο, τις βαλίτσες, τα φιδάκια, το φαρμακείο, τα φρέσκα φρούτα κ.λπ. με το ζόρι χωρούσες να μπεις κι εσύ.
Κατά τα άλλα, από την πικρή πείρα μου, διακοπές σ’ αυτή την ηλικία είναι εκείνο το εφιαλτικό διάστημα που περνάς σε ένα νοικιασμένο δωμάτιο-σπίτι με “κουζινίτσα” (μιας και κανένα βρωμο-εστιατόριο, δεν σερβίρει αξιόπιστα καλή ψαρόσουπα ή μοσχάρι ή βραστά λαχανικά, περασμένα στο μούλτι…), με εξαίρεση κανά δύο ώρες πρωινής εξόρμησης στην παραλία (μετά κάνει ζέστη και δεν αντέχει το παιδί) και την απογευματινή βόλτα για παγωτό. Μετά γυρίζεις πίσω (είναι η ώρα να κάνει το παιδί το μπάνιο του) ταϊζεις, αλλάζεις, κοιμίζεις, βλέπεις ειδήσεις, CSI, ατέλειωτα σήριαλ σε επανάληψη και πίνεις αλκοόλ στη βεράντα. Ή ξεραίνεσαι για να ξυπνήσεις το πρωί και να ξεκινήσεις από την αρχή. Για σεξ, ούτε λόγος – δεν μπορείς δίπλα στο παιδί.
Βαλίτσα διακοπών: Τα ΄παμε, να μην τα ξαναλέμε.
Προορισμός: η Ερέτρια, η Αιδηψός, το Ξυλόκαστρο, και άλλα μέρη που προσφέρονται για “οικογενειακές διακοπές”.
Φράση κλειδί: “Νομίζω πως δεν έχω ξεχάσει τίποτα” (Ναι, καλά…).
Φράση απειλή: “Κλαίει, γιατί είναι ώρα να φάει”, “Νομίζω πως το παιδί είναι ανήσυχο, κάτι θα το πείραξε”…
ladylike.gr
Αν σας άρεσε το άρθρο, κάντε “Like” στην σελίδα μας στo Facebook και θα έχετε άμεση ενημέρωση για κάθε νέα μας δημοσίευση.
